20 yıl önce kadınların kullanımı için düşük maliyetli hijjenik ped üretimine kafa yormaya başlayan Arunachalam’ın hikayesi oldukça ilginç.

Dünyanın pek çok yerinde olduğu gibi Hindistan’da da -ve özellikle kırsal bölgelerde- regl olmak büyük bir tabu. Halen Hindistan genelinde kadınların yüzde 88’i ped kullanmıyor. Ayrıca genç kızların yüzde 22’si regl olmaya başladığında okulu bırakıyor. Toplumsal baskının boyutlarını tahmin etmek hiç de zor değil. Hele Türkiye’de yaşıyorken…

“Fakir ve eğitimsiz olmak beni gerçek dünyaya yakın tuttu ve bu sayede kırsal bölgelerde yaşayan kadınların regl dönemleri için hijyen malzemelerine ulaşamadığını gözlemleyebildim.” diyor Arunachalam.

Peki hikayesi nasıl başladı Arunachalam’ın?

Derdi ilk olarak toplumdaki bütün kadınların sorununu çözmek değildi aslında. 6 ay önce evlendiği karısı Shanthi‘nin kendisinden bir şeyler sakladığını fark etti bir gün. Sakladığı şeyleri gördüğünde hem şaşırdı, hem üzüldü, hem de harekete geçmek zorunda hissetti. Bunlar Shanthi’nin regl döneminde kullandığı, hiç de hijyenik olmayan paçavralardı. Şaşkınlığının bir sebebi de karısının eğitimli bir kadın olmasıydı. Neden eğitimli bir kadın hijyenik pedler yerine böyle kötü durumdaki paçavraları tercih etsindi ki?..

Arunachalam’ın karısı Shanthi, biliyordu ki bir paket pedin bedeli kocasının bir günlük kazancından daha fazlaydı. Yani hijyenik ped kullanmak isteyen eğitimli kadınlar da maddi durumlarından ötürü o pede bir türlü ulaşamıyordu.

Babasını yıllarca sari (Hintli kadınların geleneksel kıyafeti) dokurken izleyen Arunachalam, “Evde ucuza ped üretmek ne kadar zor olabilir ki?.. Zaten 10 gram pamuk yeterli.” diye düşündü ve kolları sıvadı.

Ancak hiç de tahmin ettiği gibi kolay olmadı bu pedleri üretmek. İlk üretimi tam bir felaketti. Karısı daha kullanmadan reddetti. Arunachalam kolay pes eden bir adam değildi. Yeni testler için ürettiği pedlerde değişikliklere gitti. İki kız kardeşine sordu test etmeleri için, fakat anında onlardan da olumsuz cevap aldı.

Yakınlardaki bir tıp okuluna giderek oradaki kadın öğrencilerden kendisine yardımcı olmasını istedi. Ancak daha konudan bahsetmeye başladığında öğrencilerin hepsi kendisinden koşar adımlarla uzaklaşıyordu. En sonunda testleri yapmak için birkaç kadınla anlaşabildi.

Sorunlar bitti mi?

Cık. I-ıh!..

Arunachalam, evli bir adam olarak kadınların böylesine “özel” bir durumla ilgili sürekli yabancı kadınlarla iletişimde olduğundan karısı Shanthi, Arunachalam’ı terk etti. Çalışmalar başlayalı henüz 18 ay olmuştu ki artık Arunachalam, karısının desteğinden yoksundu. Ama bir şeyin farkındaydı: “O beni terk etmek istemedi aslında, yalnızca bu işin peşini bırakmamı istiyordu.” Arunachalam tabii ki durmadı. Kendisinin oldukça inatçı biri olduğunu söylemiştik.

Öğrencilerle testlere devam ederken Arunachalam’ın annesi, oğlunun kendisinden gizli gizli neyle uğraştığını öğrendi ve o da kızlarını yani Arunachalam’ın kız kardeşlerini alarak evi terk etti.

Arunachalam en sonunda pedleri kendisi test etmeye karar verdi. Yapay bir rahime ihtiyacı vardı. Havası alınmış bir futbol topunun içine keçi kanı doldurdu. Topun içinden test edeceği pede uzanan bir hortum taktı ve pedi de yapay rahmi de gün içinde giymeye başladı. 20 dakikada bir topu sıkarak testlerini sürdürdü.

Sonuç halen kötüydü. Pedler çok fena haldeydi. Bu arada Arunachalam’ın üzerindeki toplumsal baskı iyice arttı ve yıllarca yaşadığı köyünden sürüldü!

İki yılın ardından doğru materyale ulaşan Arunachalam, 5 yılını da pedleri üretecek makinenin tasarımı ve inşası için harcadı.

2006 yılında Hindistan Teknoloji Enstitüsü, Arunachalam’ı başarısından ötürü ödüllendirdi. Kocasının ismini gazetelerde gören Shanthi eve geri döndü. Yanına Arunachalam’ın annesini ve kız kardeşlerini de alarak…

Arunachalam’ın makinesi şu anda iki büyük ve çok önemli şey için çalışıyor. Düşük maliyetli, her kadının ulaşabileceği hijyenik pedler üretilirken birçok kadına iş imkanı sunuluyor.

Bir makine 10 kadın için çalışma imkanı sunarken bir gün içerisinde 1.000 ped üretebiliyor.

Şimdiye dek Hindistan ve başka 17 ülkede Arunachalam’ın 2.400 makinesi kuruldu. Kenya’da, Nijerya’da, Nepal’de…

“Hindistan’da 100.000 makine kurmak istiyorum ki 1 milyon kadın buralarda çalışarak geçimini sağlayabilsin.” diyor Arunachalam. Ancak bunun 10 yıldan fazla zaman alacağını düşünüyor kendisi ve şu anki hedefini şöyle özetliyor:

“Hindistan’daki her bir kadının hijyenik pedlere erişebildiği o günü bekliyorum.”

Alkışlar Arunachalam’a!!!